Sila Lolo at Lola ay naninirahan sa bukid. Ang tanging kinabubuhay nila ay ang pagtatanim ng mga gulay.
Minsan, kapag walang makain sila Lolo at Lola, ang tanim nilang gulay ang kanilang niluluto at kinakain, para makaraos.
May isa silang anak na lalake na nasa Maynila at medyo maganda ang buhay doon.
Isang araw, dumating ang anak nilang lalake at nakita na hirap na hirap ang mga magulang sa kanilang buhay kung kaya ang sabi ng anak, "Punta na lang po kayo ng Maynila, dun na lang muna kayo tumira." At sumama naman ang magulang nito sa maynila at doon tumira.
Medyo maayos naman ang naging buhay nila doon sa Maynila at kahit papaano ay nakakain sila ng ibang putahe, ngunit isang gabi habang naglilibot si lolo sa bakuran ng bahay ay nakita niya ang kanyang anak na lalake at ang asawa nito sa isang cottage at sa nakita niya sa kanyang anak ay naitanong sa sarili ni lolo "bakit ganito na kahirap ang buhay dito sa Maynila..."
Umalis agad si lolo at sinabihan si lola na kahit gabing gabi na
LOLO: "ALIS NA TAYO DITO BALIK NA TAYO SA BUKID"
nag tanong si lola kahit medyo papikitpikit pa:
LOLA: "BAKIT?!?!"
Lolo: "p*tang INA WALA NANG MAKAIN DITO PATI PUKE KINAKAIN NA DITO"
No comments:
Post a Comment